Koszmarna niespodzianka ( Part 23/44 )

Ostatnio coś nie mam weny na to opo. Pisałam to przez tydzień i jest tego tyle co nic. Nie wiem czemu. Chyba będę musiała zrobić przerwę.... Przepraszam, że tak długo musieliście czekać. Postaram się napisać coś dzisiaj i wstawić za kilka dni. Dla ciekawskich jak wyglądam po lewej stronie Jest coś takiego "O mnie" tam jest link do mojego aska gdzie znajduje się moje foto. Nie przedłużam. 

Miłego czytania >^.^<

_________________________________________________________________________________

Kolejny nudny dzień. Hee wstał bez chęci do życia. Obwiniał za to swój sen, ale nie pamiętał go nawet w najmniejszym stopniu. Na coś w końcu winę trzeba zrzucić.

Wszystkie codzienne czynności były jakby w spowolnionym tempie. Zwykłe mycie zębów ciągnęło się jakby w nieskończoność. Ubieranie było tak mozolne, że jakby ktoś go oglądał z boku stwierdziłby pewnie, że próbuje usilnie naśladować cyborga tylko jest znacznie wolniejszy.

W końcu zwlókł się na dół i jakie było jego zdziwienie, że nie zobaczył nigdzie Siwona. Zerknął na zegarek i oniemiał. Jakim cudem wstał o piątej rano? To niemożliwe. Zwariował, tak, to na pewno to. Nie mając co robić postanowił sprawdzić pocztę. Otworzył laptopa i uśmiechnął się widząc maila od managera. Zatarł ręce i wziął się do czytania. Z każdym kolejnym przeczytanym słowem jego uśmiech się powiększał. Jak jego Hyung to robi, że co drugie słowo to przekleństwo tworzące piękny łańcuszek obelg? W dodatku tak ładnie to wygląda. Mimo, że był pewny, że jego Hyung zna już całą jego sytuację to postanowił się usprawiedliwić. Napisał jakże długi i jakże nudny list na temat „Dlaczego mnie nie ma”. Potem dumny ze swojej pracy wysłał maila i zajął się kotem. Jakoś musi mu ten czas przecież minąć. Nakarmił go, pobawił się i wyczesał porządnie krótkie futerko. Będąc pewnym, że minęło sporo czasu spojrzał na zegarek i opadł zrezygnowany na oparcie. Opadł? Raczej opadłby gdyby ono tam było. Poleciał do tyłu i porządnie łupnął plecami w podłogę. Nie ma to jak mała gleba o szóstej trzydzieści. Pozbierał się i jak gdyby nigdy nic włączył telewizor.

- Czemu w tym pudle nic nie ma?! – wydarł się po kwadransie poszukiwań.

- Spokojnie, co ty taki nie w sosie? – Siwon nie wiadomo skąd pojawił się za nim. Hee momentalnie się skulił.

- A bo tu nigdy nic ciekawego nie leci. W ogóle to czemu nie śpisz? – spytał umykając na fotel pod ścianą. Wielebny tylko westchnął na jego reakcje.

- Jakoś tak już się wyspałem. Idę zrobić coś do jedzenia. Chcesz też? – zniknął w kuchni.

- Możesz zrobić. Jakoś niezbyt jestem głodny.

Zjedli śniadanie we względnej ciszy. Żaden się nie odezwał. Hee zajęty dokarmianiem kota, a Siwon ukradkowym przyglądaniem się przyjacielowi.

- Naucz mnie nie bać się dotyku. - powiedział stanowczo Hee gdy siedzieli na kanapie oglądając jakiś film.  

- Ja? - spytał głupio Siwon. - Nie wiem jak. 

- Po prostu siedź koło mnie, nie odsuwaj się i od czasu do czasu pozwól się dotknąć. - wytłumaczył. Widząc pozwolenie przysiadł się obok i wrócili do oglądania. Siwonowi taki układ się podobał. Mógł poczuć dotyk przyjaciela którego teraz tak bardzo potrzebował. Hee tak jak powiedział, od czasu do czasu dotykał dłoń przyjaciela chcąc przestać się tego bać. W między czasie rozmawiali o błahych rzeczach całkowici przestając zwracać uwagę na film. Potem razem ugotowali obiad i zagrali w jedną z gier. Czas do wieczora minął im niesamowicie szybko. Hee w końcu czuł, że wraca do życia.

- Jesteś najlepszym przyjacielem! – wykrzyknął Hee rzucając się z uściskiem do Siwona.

- Nie mów tak. – odepchnął go od siebie delikatnie.
„Czemu mi to robisz? Ranisz mnie mówiąc takie rzeczy. Ja chciałbym być dla ciebie kimś więcej. Chciałbym, żebyś we mnie widział cały swój świat. Czemu mnie tak ranisz?” – pytał w myślach sam siebie Siwon. Hee w tym czasie przyglądał mu się zastanawiając o co może mu chodzić.

- Dlaczego?

- Co dlaczego?

- Dlaczego mam tak nie mówić, przecież to prawda. – Hee naprawdę tego nie rozumiał.

Siwon spojrzał tylko na niego z bólem w oczach i wyszedł z salonu. – Dlaczego wyszedł zamiast odpowiedzieć? – spytał sam siebie. Nie przychodziło mu nic do głowy. Nie dał mu przecież powodu do takiego zachowania.

Nieświadome zadawanie bólu jest czasem gorsze od tego świadomego.

Boli podwójnie i odbiera wszystkie siły.