Koszmarna niespodzianka ( Part 8/? )

Dziś trochę krótko, ale jutro wezmę się za dalsze pisanie, jak tylko będę miała pomysł. Życzę miłego czytania i przypominam o blogu z opowiadaniem (NIE YAOI). 
_________________________________________________________________________________

Lecieli we względnej ciszy. Manager przeglądał na zmianę internet z gazetą, a Kim odpłynął do swojego świata. Gdy wylądowali tak jak było umówione czekał na nich jakiś młodziak z firmy. Przedstawił się i zaprosił do limuzyny czekającej na zewnątrz. Zawieziono ich na spotkanie z prezesem na którym omówiono jeszcze raz wszystkie szczegóły, trochę miłych słówek i zapewnień, aż w końcu wspólny obiad. Pojechali do chyba najdroższej restauracji w Pekinie, bo jak brunet spojrzał na ceny to gdyby nie jego opanowanie pewnie by się zakrztusił.
- Nieźle dbają o ludzi robiących z nimi interesy, nie ma co - pomyślał i nie próżnując zamówił jedną z najdroższych potraw. A co ma się ograniczać. Niech wiedzą kogo zatrudniają, a jak!
- Wznieśmy toast - powiedział jeden z głównych szefów. Był siwy i gruby, ale póki mu płacił i był na stanowisku kierowniczym musiał mieć do niego szacunek. Wszyscy unieśli lampki z winem.
- To może za.. Udaną współpracę. - powiedział jeszcze, a potem stuknął się lampką z każdym przy stole i wyżłopał połowę zawartości z czego reszta ledwo zmoczyła wargi.
- Cóż za kultura - skomentował znowu w myślach. Już wiedział jaki jest słaby punkt tego grubasa i miał zamiar to wykorzystać.
Po jakimś czasie gdy wszyscy zjedli i po dopinali sprawy na ostatni guzik był wolny. Limuzyna zawiozła ich do hotelu gdzie czekały na nich dwa bogate apartamenty. Z obszernego okna widać było pełno ulic, domów, wieżowców i innych zabudowań. Wszystko musiało ślicznie wyglądać wieczorem. Brunet rozejrzał się po apartamencie i w zastanowieniu rozważał to co mógłby robić. Pić nie może, problemów wywoływać nie może, na imprezę pójść nie może, podpaść nie może. To co on do jasnej cholery ma robić?!
- Wiem! - krzyknął i ruszył do walizki. Wyjął z niej kąpielówki i po założeniu ich ruszył na basen mieszczący się w ogrodach hotelu. Manager nie musi wiedzieć. I tak na dziś ma już czas dla siebie więc bez problemu może iść popływać.
Wkroczył pewnym krokiem na pływalnie gdzie na wejściu podano mu ręcznik i rozłożył się na jednym z leżaków pod palemką która nie wiadomo skąd się tam wzięła. Porozglądał się dookoła i stwierdził, że jest tu jedyną nieopaloną osobą.
- Trzeba to zmienić - mruknął i uwalił się na leżaku. Nie smarował się, bo po co skoro chce się opalić postanowił trochę odpocząć.
- Halo proszę pana, proszę się obudzić, już wieczór - usłyszał. Tak! Zrozumiał, uczył się chińskiego, a raczej był do tego zmuszany.
- Jeszcze chwilkę - mruknął chcąc dalej spać, jednak zaraz otworzył szeroko oczy - Jak to wieczór?! - wydarł się i wstał czego zaraz pożałował. Był cały czerwony.
- No pięknie, to nie żyję - jęknął i rozejrzał się dookoła. Kilka dziewczyn przechodząc koło niego zachichotało na jego widok. To już był szczyt, żeby jakieś smarkule się z niego nabijały. Ruszył czym prędzej do pokoju. Jakimś trafem wszystkim było do śmiechu jak go widzieli, nawet jakieś małe dziecko które przed chwilą płakało, teraz wpatrywało się w niego z zainteresowaniem. Gdy tylko dotarł do pokoju stanął przed lustrem i oniemiał. Od lewego ramienia przez całą klatkę piersiową aż do pasa ciągnął się biały nieopalony liść palmowy!
- Zajebiście, kurwa po prostu bosko. Jak będą mi kazać leźć na wybiegu bez koszulki albo pozować w odpiętej koszuli to chyba nie przeżyje!!! - wydarł się na całe gardło.
Popatrzył po swoim odbiciu i załamał ręce. Nie dość, że czerwony i obolały od poparzeń o jeszcze to.
- Osz cholera, a co będzie jak manager mnie zobaczy? Chyba mnie powiesi. Co teraz? Przecież od jutra mam zdjęcia - zaczął się zastanawiać.
Przed oczami stanęły mu najgorsze scenariusze tego co może się stać. Przecież nie pozbędzie się opalenizny do rana, bo tak się nie da.
- Mam - powiedział sam do siebie i ruszył po telefon sycząc po drodze z bólu.
- Obsługa słucham
- Witam, poproszę do swojego pokoju lekarza
- Rozumiem. Czy coś się stało?
- Nie ważne, proszę przysłać lekarza - powiedział i się rozłączył podając jeszcze numer pokoju.
Po pięciu minutach usłyszał pukanie do drzwi, zarzucił na siebie szlafrok i ruszył otworzyć.
Gdy otworzył drzwi stanął jak wryty. Zobaczył tam lekarza i managera.
- Co się stało? Powiadomili mnie, że wzywałeś lekarza - zaczął i nie czekając na zaproszenie wparował do pokoju
- Nic takiego Hyung, możesz iść do siebie
- Nie ma mowy, muszę wiedzieć wszystko - odparł stanowczo i rozsiadł się w jednym z foteli
- No więc co panu jest? - zapytał lekarz
Teraz to nie ma już odwrotu. Musi jakoś chociaż załagodzić pieczenie. Nic nie mówiąc zaczął powoli rozwiązywać szlafrok, a lekarz z managerem patrzyli na niego zaciekawieni i zaskoczeni jednocześnie.
- Teraz już nie ma odwrotu - pomyślał i rozsunął szlafrok.