Nowy ( Part 3/? )

Przepraszam że rozdział jest jeszcze krótszy od poprzedniego ale dalszą część postanowiłam zostawić na przyszły rozdział ;p. Strasznie słodko mi wyszło bynajmniej na moje oko, ale oceńcie sami. Post jest na przywitanie nowego roku szkolnego. Nie zapomnijcie że jutro czeka na Was szkoła i nie możecie zaspać ;P. Ach wyobrażam sobie wasze szczęście na twarzach po tym jak przeczytaliście poprzednie zdanie ;D. Tylko mnie nie zabijajcie za to że wam przypominam ^_^  .. Jeżeli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach tego opowiadania to proszę zostawić mi swój numer gg w komentarzach. No cóż nie przedłużając już dłużej życzę miłego czytania ;)

Rozdział 3

Eunhyuk:

            - Jesteś punktualny. – powiedziałem wychodząc z mojej posesji

            - Tylko czasami, zdecydowanie częściej się spóźniam, zapewniam cię – powiedział z uśmiechem po czym pokazał mi język

            - Rozumiem – powiedziałem w namyśle odnotowując sobie w głowie tę wiadomość – to co idziemy? – zapytałem

            - Jasne – powiedział od razu ukazując wszystkie białe zęby w uśmiechu.

Donghae:

Szliśmy w ciszy, a Eunhyuk Hyung cały czas nad czymś rozprawiał.

            - Prawie bym zapomniał, masz zaproszenie od mojej mamy na dzisiejszy obiad. – powiedziałem z moim boskim uśmiechem czterolatka, który miałem wyćwiczony do perfekcji

            - Coś się stało, że chce abym do ciebie przyszedł? – zapytał niepewnie

            - Oczywiście że nie – powiedziałem wesoło – Po prostu chce cię poznać, bo uważa że taki kolega jak ty to skarb. – powiedziałem - Pomogłeś mi mimo że mnie nie znałeś, a nawet wyprałeś i wysuszyłeś mundurek, a nawet pożyczyłeś ubranie i nic za to nie chciałeś. – ciągnąłem dalej – To dlatego chce cię poznać – skończyłem swoją wypowiedź patrząc na jego reakcje.

Eunhyuk:

Byliśmy tak mniej więcej w połowie drogi do szkoły. Słuchałem uważnie tego co ma mi do powiedzenia, a gdy skończył zarumieniłem się aż po uszy. Mogę się założyć że jakby ktoś teraz porównał kolor mojej twarzy z kolorem pomidora to by nie znalazł żadnej różnicy.

            - Przepraszam nie chciałem cię zawstydzić ale taka prawda – powiedział Donghae z tą swoją uroczą niewinnością.

            „Stop co ja mówię przecież to CHŁOPAK!!! .. Co prawda wygląda jak malutkie dziecko ale to wciąż CHŁOPAK, a chłopcy nie są uroczy!!!” – biłem się z myślami zanim zorientowałem się że Donghae wciąż na mnie patrzy i wypadałoby coś odpowiedzieć.

            - Nie zawstydziłeś mnie, po prostu to co powiedziałeś było bardzo miłe – odpowiedziałem mu w końcu starając się przywołać swój naturalny kolor twarzy.

            - Wiesz że jak się rumienisz to wyglądasz jak mała dziewczynka? – Zapytał zaczepnie, a na jego twarzy ukazał się łobuzerski uśmieszek.

Niestety widziałem go tylko przez chwilkę ponieważ zaraz po tym jak spaliłem kolejnego buraka zacząłem go gonić.

Donghae:

Gonił mnie aż do bram szkoły. Miałem z tego niezły ubaw, bo kilka razy prawie się wywrócił co nie uszło mojej uwadze. Dotarliśmy jakieś dziesięć minut wcześniej niż powinniśmy więc jeszcze trochę się powygłupialiśmy.

            - Pokazać ci małą dziewczynkę? – zapytał robiąc wielkie oczy.

            - Oczywiście będę miał się z czego pośmiać. – odpowiedziałem mu z wielkim uśmiechem i zaciekawieniem tego co pokarze.

Eunhyuk:

Zrobiłem najsłodszą minę na jaką było mnie stać, przypomniałem sobie wstydliwą chwilę co ułatwiło mi zarumienienie się i podeszłem do niego robiąc jeszcze większe oczy.

Zamrugałem kilka razy, wypaliłem dolną wargę do przodu i złapałem go za ręce.

            - Oppa* gdzie jest Omma**? – powiedziałem cieniutkim głosikiem, przypomniałem sobie jak to było gdy mój pierwszy i ostatni pies zdechł gdy miałem sześć lat. To pomogło mi ze łzami po czym kontynuowałem – Chcę do Ommyyyy, Oppa słyszysz? – dodałem po czym ścisnąłem mocno powieki pozwalając łzie spłynąć po moim policzku.

Co jak co ale aktorem to mógł bym być i to całkiem niezłym, niestety nic nie zrobię przez moją nieśmiałość o której właśnie sobie przypomniałem i jak oparzony odskoczyłem od Donghae.

Donghae:

Nie wierzyłem w to co widziałem. Hyukki wyglądał jak mała i bezbronna dziewczynka.

Nie wiem też jak zmusił się do płaczu ale to było urocze, mógłbym go schrupać, bo taki był słodki.

            - Kyyyaaaa! – wykrzyczałem rozpromieniony – To było piękne. – dodałem po czym podeszłem do niego, klepnąłem go w ramie i ruszyłem w kierunku drzwi szkoły.

            - I jak, udało mi się? – powiedział dobiegając do mnie.

            - Udało to mało powiedziane, jakby był z nami jakiś pedofil to już dawno by się na ciecie rzucił – odpowiedziałem mu i weszłem do środka.

Lekcje miałem niezmiernie nudne, ale za to na przerwach się nie nudziłem ponieważ wszystkie spędziłem z Hyukkim. Na ostatniej przerwie postanowiłem pokazać Hyukiemu dziewczynę która mi się bardzo podoba i co najlepsze jest z mojej klasy. Napisałem mu sms-a żeby przyszedł pod stołówkę i czekałem na niego w miejscu, pilnując przy okazji dziewczyny.

            - Co jest tak ważne że nie mogłem się w spokoju wysikać? – zapytał trochę wkurzony.

To mnie tylko rozbawiło co nie uszło jego uwadze bo zgromił mnie spojrzeniem.

            - Zerknij na tą dziewczynę. – powiedziałem do niego szeptem tak żeby nikt oprócz niego nie usłyszał. – To ta w dwóch kręconych kitkach – sprostowałem.

            - No i co dalej? – zapytał niezbyt zainteresowany.

            - Jest śliczna prawda? – zapytałem szczerząc się sam do siebie.

            - Taka sobie. – powiedział wzruszając ramionami. – A co podoba ci się? – dodał patrząc już na mnie.

            - Tak i to bardzo. Załatwisz mi jej numer? – zapytałem robiąc słodkie oczka.

Eunhyuk:

„Czy on właśnie prosi mnie o przysługę związaną z dziewczyną?”  - zapytałem sam siebie z myślach – „czy on jeszcze nie zauważył jak jestem nieśmiały?” – kontynuowałem swoje rozmyślenia.

- Żartujesz sobie? – spytałem go na co on w odpowiedzi pokiwał przecząco głową.

            - Ja nie mogę, bo to tobie się podoba, a poza tym ja, ja się wstydzę. – wyjąkałem spuszczając głowę w dół rumieniąc się.

            - A poczekasz tu na mnie jak do niej podejdę? – zapytał z nadzieją.

Nie wiem czemu ale nie umiałem mu odmówić, a co najgorsze wykrztusić z siebie słowa więc jedyne co zrobiłem to pokiwałem głową zgadzając się na jego warunki.

            - Tylko nigdzie mi nie uciekaj! – powiedział idąc w stronę dziewczyny.

Rozmawiał z nią jakieś pięć minut po czym zaczął wracać w moją stronę cały rozpromieniony, trzymając w ręku małą karteczkę.

            - Udało mi się – powiedział i zaczął mnie ściskać.

Kompletnie mnie zamurowało, nawet  nie umiałem go odepchnąć.

            - Cieszę się z twojego szczęścia – powiedziałem gdy już przestał mnie ściskać.

Po moich słowach rozbrzmiał dzwonek na moją ostatnią lekcję. Fizykę. Nienawidzę tej lekcji, w ogól jej nie rozumiem. Jest dla mnie jak czarna magia. Zawsze mija strasznie wolno, jak i tym razem.

Nareszcie rozbrzmiał dzwonek. A już myślałem że nigdy go nie usłyszę. Pozbierałem swoje rzeczy i udałem się do szatni aby je schować. Przy mojej szafce zastałem Donghae któremu jak zawsze uśmiech z twarzy nie schodził.

Donghae:

Nareszcie wszedł do szatni. Gdy już pochował swoje rzeczy i się ubrał ruszyliśmy w stronę mojego domu.

            - Boisz się? – zapytałem go gdy zobaczyłem jak ściska paski torby w dłoniach.

            - Trochę – przyznał szczerze.

            - Nie masz czego, moja mama jest strasznie miła. – starałem się go uspokoić co chyba pomogło bo przestał tak ściskać tą torbę i trochę się rozluźnił.

            - Mogę puścić muzykę? – zapytał – Zawsze się rozluźniam gdy słucham muzyki – sprostował szybko.

            - Nie ma sprawy – powiedziałem jedynie.

Wyciągnął telefon i zaczął w nim grzebać. Po jakiś dwóch minutach z głośników jego telefonu rozbrzmiała muzyka, która wydała mi się znana jednak nie mogłem sobie przypomnieć kto to śpiewał. Piosenka na pewno była angielska i dość skoczna, w sam raz do tańca.

            - Kto to śpiewa? – spytałem gdy sam się nie domyśliłem.

            - Michael Jackson. – odpowiedział mi krótko i zwięźle.

            - Stąd kojarzę ten rytm. – powiedziałem sam do siebie, ale chyba usłyszał bo odezwał się znowu.

            - To mój ulubiony artysta i to do jego piosenek zawsze tańczę z przyjacielem.- powiedział z nieobecnym wzrokiem.

Zupełnie jakby dokładnie w tej chwili odtwarzał w swojej głowie jakieś wspomnienia.

            - Pokażesz mi coś? – zapytałem z ciekawości, żeby sprawdzić jak dobrym jest tancerzem.

            - Ale teraz? – zapytał wracając do żywych.

            - A czemu by nie? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

            - Mogę potem, jak nikt poza tobą tego nie zobaczy? – zapytał patrząc na mnie błagalnym wzrokiem jakby chciał mi powiedzieć „ nie każ mi tańczyć gdy mogą zobaczyć to inni”

            - Oczywiście, ale obiecujesz że mi pokarzesz? – spytałem patrząc na niego poważnie.

            - Obiecuję – powiedział.

Nie odezwaliśmy się już więcej. Szliśmy cicho wsłuchując się w słowa muzyki. Od czasu do czasu zerkałem na Hyukjae i dojrzałem jak do bębnów piosenki uderza dłonią o swoje udo.

*Dziewczyna do starszego brata lub chłopaka starszego od siebie – Eunhyuk użył tego zwrotu tylko dla tego że udawał małą dziewczynkę.

**Omma oznacza po Koreańsku mama.